Breeduit lachend stap ik uit mijn glanzende, zwarte sportwagen en stralend, bijna huppelend, loop ik het pand binnen. Lotte staat meteen op om thee te zetten, het is haar in één blik duidelijk dat de meeting goed verlopen is. Ze kent mij inmiddels door en door. Goh, wat heb ik toch een geluk met haar, zo’n warme en bedachtzame vrouw, zo anders dan ik. Tussen de werkzaamheden door houdt zij mij de spiegel voor van mijn pure intuïtie, die nog weleens ondersneeuwt in alle business.
Grappig eigenlijk, de vertaling van business is precies wat het is: “drukte”. …Ach, laat ik er mijn eigen variant van maken: “druk maken”.
Hihi, ik kan van die heerlijke binnenpretjes hebben. Dat herinner ik mij zelfs al van de tijd dat ik echt nog klein was, toen vrolijkte ik altijd iedereen op. Overal kwam een zonnestraaltje binnen. Dat is lang geleden, ‘Amy van Daalen, de lachebek’. Ik hoor het mijn schooljuf van de tweede klas nog zeggen. Op mijn rapport tekende ze altijd een lachend gezichtje onder de cijfers.
Inmiddels heb ik mijn laptop opengeklapt en zit ik op mijn vaste werkplek, overigens zonder de verwachting het komende uur iets te doen. Lotte wordt in de hal opgehouden door een medewerker. Ik ben benieuwd naar haar mening. Eerst eens vragen hoe zij mijn ervaring opvat en wat haar gevoel erbij is. Zij vindt dat eigenlijk geen werk, dat soort gesprekken, maar ik zie het wel zo. Haar mening draagt bij aan mijn visie op de business. Lotte is werkelijk multi-gedisciplineerd en overal inzetbaar: haar taak is feitelijk het bijhouden van de administratie, daarnaast beantwoordt ze de meest uiteenlopende vragen van medewerkers wanneer ik er niet ben. Terwijl ze de administratie doet, loopt er schijnbaar tegelijkertijd een soort parallellijntje door haar brein waarmee ze alle bedrijfsprocessen ongemerkt scant en op afstand monitort en daarvan weer verslag aan mij uitbrengt. Ze is echt zo’n stille kracht, van origine boekhouder en uiterst accuraat, nooit op de voorgrond. Heerlijk, dat er zulke mooie mensen in de wereld bestaan die toegewijd en onvoorwaardelijk te vertrouwen zijn. Ik geniet van het moment, ondanks dat ik mij midden in het proces van een van de moeilijkste beslissingen van mijn leven bevind…
Er is ook nogal veel gebeurd. De laatste vijf, nee, zeven jaar waren kortweg hectisch te noemen. Hectisch, met de nadruk op de emotionele rollercoaster die het was. Of eigenlijk is, want nu ga ik dan toch radicaal een andere keuze maken. Au! In mijn buik dartelt alleen al bij het idee zo’n enorme vlinder rond dat het een soort kramp van geluk en pijn tegelijk geeft. Het is ook reuze spannend. De laatste twijfel is vervlogen met het opportunistische enthousiasme om voor mijzelf te kiezen. ‘Mijzelf’ staat voor mijn eigen pure zelf, mijn ziel, mijn ware ik. Niet dat ik die al ken, maar dit is de eerste stap op het pad daarnaartoe. De eerste stap is gezet: ik ben op weg! Woehoeoeoe!
Lotte komt binnen met de thee. ‘Even terugschakelen meis,’ denk ik bij mijzelf, ik herschik me op mijn stoel en haal de grijns van mijn gezicht. Voordat ze de thee neer kan zetten, gaat de telefoon. Het is de accountant waarmee ze in een lang gesprek raakt. Mijn gedachten dwalen ondertussen af. Mijn ware zelf, ben ik dat dan niet op ieder moment? Wie ben ik van origine, wat is de toegevoegde waarde van, of misschien wel afbreuk door, alle gebeurtenissen in mijn leven? Welke invloed hadden mijn ouders, de school waar ik op zat en de keuzes die ik daarna maakte? Waren dat wel míjn keuzes, of maakte ik ze onder invloed van de omstandigheden en mijn omgeving? Natuurlijk heb ik gelezen over vorige levens en dat je ziel een lichaam kiest om weer nieuwe levenslessen te doorlopen. Sodeju, waarom dan zoveel in één leven? Heeft mijn ziel dit ook gekozen? Terwijl ik het denk vervult het mij ook met vreugde en trots. “Als je voor een dubbeltje geboren bent, word je nooit een kwartje.” Nou, ik wel! Haha, dat klinkt arrogant, maar ik weet beter. Het was een weg om hier te komen. Afzien, pijn, verdriet, inzicht, groei… met als gevolg dat ik nu nóg meer besef hoe nietig de mens is en hoe weinig het allemaal voorstelt. Of, toch…?
Door alle ervaringen en het steeds maar weer leren en onophoudelijk alert zijn op de wereld om mij heen, realiseer ik mij nu meer en meer dat ik zo hard geknokt heb om op het punt te komen waar ik ben. Bizar, ik ben eigenlijk nog verder weg van alles wat passeerde en door het bewustzijn dat het mij gebracht heeft. Juist nu begrijp ik dat dit nog maar het begin is, omdat er nog zoveel te ontdekken is in de wereld.
Alle antwoorden die nog wachten op mijn duizenden vragen, zullen nooit door één iemand beantwoord worden. Die antwoorden moet ik zelf vinden.
Nou ja, “moet, moet” ...Ja, eigenlijk wel: het is mijn ontdekkingsreis door mijn leven, waarbij ik mij steeds meer bewust word van alle soorten invloeden. Dat noem ik leren. Leren van mensen, leren van omstandigheden en leren van situaties. Natuurlijk ook door daar weer over te lezen en zeker, hoe vaak op een dag raadpleeg ik de zoekfunctie in mijn browser van mijn smartphone? Ik leer voortdurend, “maar…”
En daar ben ik nu. De antwoorden die ik feitelijk “zoek”, zijn geen antwoorden die op Wikipedia staan. Alles, iedereen, wij, ík… Als ik er werkelijk bij stil sta. Wie ben ik dan?
Er zijn mensen in mijn omgeving die nog een boek willen schrijven “zodat ze iets achterlaten op deze aardbol”. ‘Maar waarom?’ vraag ik dan altijd. ‘Denk jij, als eenvoudig individu op de paar vierkante meter waar je op leeft, dat jij hét verschil hebt gemaakt?’
Natuurlijk niet, we heten nu eenmaal niet allemaal Barack Obama of Nelson Mandela. Maar wie ben ík dan, waarom ben ik hier en wat heb ik te doen op deze wereld?
Als reïncarnatie bestaat, wat is dan mijn les, afgezien van al die ontwikkelingen die op mijn pad kwamen? Zijn die nu onderdeel geweest van mijn les, of hoorde het gewoon bij leven en hoe dat loopt? Nou, zo kan ik nog wel even doorgaan. Niemand die het antwoord geeft.
Of toch…
Rond mijn dertigste ontdekte ik mijn “extra zintuig”. Eerst was ik nieuwsgierig en deed “ontwikkelcursussen”, geweldig! Ik kreeg een foto van een wildvreemde en bleek daar allemaal treffende dingen over te kunnen zeggen. Bizar. Het klopte, maar waar kwam het vandaan?
Okay, korte conclusie: intuïtie bestaat, misschien bestaat er zelfs veel meer. Inmiddels heb ik ontdekt dat ik mijn extra zintuig dus uiterst nauwkeurig in kan zetten voor anderen, medewerkers die niet lekker in hun vel zitten, vrienden die het moeilijk hebben, vriendinnen die iets over hun nieuwe date willen weten, de buurvrouw die zich zorgen maakt over haar zoon die al dagen niets heeft laten horen.
…Anderen, anderen, ik lijk mijn moeder wel; altijd zorgen voor ánderen. Nu ben ik aan de beurt! Maar wat zegt mijn intuïtie over mij? Waar is de stem die míj antwoordt, waar moet ik zoeken, wat is ”mijn pad”? Er is zoveel gebeurd in mijn leven, waar heb ik niet opgelet of hoort dit erbij? Waarom past mijn huidige leven mij niet meer? Alles voelt alsof het niet bij mij hoort. Soms floep ik terug in mijn oude leven en doe mee met het, - de Engelsen zeggen dat heel mooi - “ordinary life”. Het betekent “gewoon, of normaal”. Het Nederlandse “ordinair” is ook een verrassend treffende omschrijving voor al het oude wanneer je doorgroeit en het voorgaande je opeens niet meer past.
Wanneer komt dan het moment dat je dat realiseert en, nog belangrijker, wanneer neem je zelf het roer over in plaats van mee te drijven met de stroom? Voor veel mensen een confrontatie die ze niet aandurven, of wel erkennen, maar niet weten waar ze moeten beginnen onder invloed van gezin, hypotheek en een vast contract. Zaken die zo belangrijk lijken, maar die morgen anders kunnen zijn.
‘Oh, nee!’ Lotte geeft een brul. De theepot is spontaan gebarsten en de thee stroomt over het bureau. Snel til ik de toetsenborden en laptops van het werkblad en Lotte grist naar iets waarmee ze de thee kan stuwen. Ik loop naar het toilet en pluk de handdoek van de wand, dit moet goed genoeg zijn als dweil. Het werkt, de vloedstroom is gekeerd. Terug in het nu. We kijken elkaar aan en schieten in de lach. Dan loopt Lotte naar de keuken voor nieuwe thee.
Hier zitten we dan. Of eigenlijk ik. Dit voelt letterlijk en figuurlijk apart ofwel; gescheiden van de rest. Deze grote verandering is mijn beslissing en mijn keuze voor de toekomst. Het is zo bijzonder, Lotte weet dat ik het hele bedrijf hier ontmantel, maar haar toewijding is geen moment afgenomen. Ze begrijpt wat ik ga zeggen. Ze weet waar we afgelopen maanden aan gewerkt hebben.
De overname leek onmogelijk en was een grote uitdaging. Nu kan ik haar vertellen dat het gelukt is.
Zojuist heb ik alle documenten getekend. Het lijkt zo onwerkelijk. Nu het dan echt zo is, kan ik het nog niet geloven en natuurlijk begrijpt Lotte dat volledig, zoals zij dat altijd begrijpt.
Doordacht zegt ze: ‘Laat het de komende week bezinken en bedenk dan hoe je ermee naar buiten gaat. De mensen hier weten echt niets en dat moet zo blijven, die beslissing heb je eerder al gemaakt. Daar hoef je nu niet op terug te komen, want het is geen keus. Neem de tijd om te realiseren waar je nu zelf staat voordat je het gesprek met anderen daarover aangaat.’
Zoals altijd heeft ze het bij het rechte eind, ze geeft altijd het goede antwoord op het juiste moment.
‘Je hebt gelijk! Natuurlijk heb je gelijk,’ antwoord ik haar en ik laat de frictie tussen ratio en emotie met een paar diepe buikademhalingen wegebben.
In mij ontwaakt een vlam. Er gloeit iets wat weg wil, een vreugdevuur ontbrandt. Nu ik het gedeeld heb, begint door te dringen. Het is echt!
Het liefste schreeuw ik het van de daken: ‘Kijk, ik heb het gedaan, gedurfd, voor mijzelf gekozen!’
‘Blieb-blieb.’ Een berichtje. Bruno: ‘En??’
Goh, wat is hij toch attent. Ik antwoord: ‘Fixed ; )‘
Hij stuurt klappende handjes terug. Heerlijk, wij hebben aan zo weinig woorden genoeg.
Wat voelt dit als een opluchting, hoe trots ik ook was op mijn toonaangevende mediabedrijf, nu pas merk ik wat een last het voor mij was. Ik weet niet waarnaartoe nu, alles is open, alles is vrij.
Op het zelfde moment realiseer ik mij hoe waardevol mijn lieve vrienden zijn en hoe gezegend ik ben met hen. Échte vrienden. Veel te vaak gaat het leven voorbij in een rush, ben ik druk met dagelijkse dingen en hebben we weken geen contact. Tot het nodig is. Zoals nu, zo simpel. Eenvoudig weg een appje met één woord. That’s it. That’s the spirit!
Dat moet ik vasthouden: op het juiste moment zijn waar je moet zijn. Of het nu fysiek is of mentaal. Dat ene berichtje maakt het verschil. Voor mij, voor anderen.
Zei ik nou ‘gezegend’? Haha, de kerk heb ik sinds mijn jeugd niet meer van binnen gezien en inmiddels ben ik doordrongen van het bestaan van een groot energetisch veld dat ons omringt en dat ik het universum noem. Het moet bestaan, want waaruit krijg ik anders die ingevingen voor anderen door?
Ik bedenk mij dat ik wel degelijk nog enkele keren in de kerk geweest ben voor het afscheid van familie of vrienden. Ik heb geen hekel aan de kerk, integendeel, ik houd van de mooie tradities en de geur van wierook herken ik van verre. Dat klinkt weer als “kindje Jezus”. Haha. Nee hoor, ik lach niet om Jezus. Een prachtig verhaal. Waarschijnlijk berust de allereerste versie op een heel mooie waarheid en is deze door alle geloven in de loop der jaren herschreven en op die wijze gevormd tot het verhaal wat het nu is. Evolutie op alle fronten. Extreem, (het woord extremisme zegt het eigenlijk al) dat sommige geloven het zo ver doordrijven. Dan denk ik niet eens aan moslimfundamentalisten maar eigenlijk, heel normaal, aan sommige stromingen hier in ons land. Waar hangen die mensen hun leven aan op? Aan een boek dat ooit door verschillende mensen naar hun hand is gezet? Wat was de macht van die schrijvers dat zij de tekst op hun eigen wijze manipuleerden? Als we eens vooruit zouden kunnen springen in een tijdmachine, hoe kijken we dan over tweehonderd of duizend jaar terug? Waren de huidige wereldleiders dan manipulatief of verzachtten zij bijvoorbeeld juist het extremisme? Hoe zouden we het dan zien?
Wat is de waarheid? Ik ben mij zo bewust dat de informatie waarover wij op dit moment beschikken onze mening vormt. Maar informatie verandert steeds. Wat is juist, wie heeft gelijk en waarom? Omdat iemand het met de meest actuele, rationele argumenten kan onderbouwen? Juist die discussies, of iets waar is of goed, met alle verschillende opvattingen die daarbij horen, leiden tot onenigheid. Bijvoorbeeld in de politiek, maar vooral ook tussen geloven. Moeilijk. Zeker wanneer je bedenkt dat er hier gewoon nog mensen zijn die zich door de kerk of de bijbel laten leiden.
Natuurlijk dwalen mijn gedachten af naar Nick. Tja, Nick. Het activeert gevoelens van verdriet en woede in mij, ik laat ze meteen weer los. Waarschijnlijk moet het zo zijn en heeft het universum iets beters met mij voor. Was ik zijn les of hij de mijne? Een ding staat vast: hij heeft gekozen om in het dogmatische leven te blijven hangen waar hij letterlijk en figuurlijk in is gegroeid en heeft onder invloed daarvan zijn ware moedige zelf verloren. Vastgeroest in zijn eigen geschiedenis, niet meegegaan met de werkelijke wereld waarin we nu op dat vlak leven, hoe tegenstrijdig dat ook lijkt met zijn andere capaciteiten. Een typisch voorbeeld van iemand die dwaalt binnen een vast patroon en vanuit die positie geen grote beslissingen durft te nemen. De wereld is een voortdurende evaluerende situatie die vraagt om blijvende groei op alle vlakken. Sommige mensen blijven hangen in het oude en houden angstvallig vast aan wat ís, in plaats van te vertrouwen op wat komt. Dan bestaat er alleen dreiging van wat je achterlaat of verliest, in plaats van te genieten van de nieuwe geschiedenis die je nog kunt maken. Liefde is de kern van ons bestaan, het maakt niet uit wat je overkomt als je met werkelijke liefde omhuld wordt. Wanneer je die liefde niet voelt, wordt de angst voor het verleden dus groter. Wat is geloof dan waard? Wat een tegenstelling met mijn sprong in het diepe! Ik leef volgens mijn lijfspreuk: “Laat los wat niet meer voldoet, zodat er ruimte ontstaat voor iets beters.” ‘Thank God,’ zeg ik hardop, en moet lachen om mijzelf; hihi, “Thank God” is hier wel heel letterlijk van toepassing.
Lotte komt weer binnen. Ze was weggelopen op het moment dat mijn telefoon piepte.
‘Vind je het erg als ik je alleen laat?’ vraag ik haar. Haar gezicht lacht, ik lees haar gedachten. Natuurlijk, ze heeft weer gelijk! Hoe vaak zit ze alleen? Feitelijk het grootste deel van de tijd dat ze werkt. Dat vindt ze eigenlijk wel prettig, want dan kan ze even doorgaan. “Doorgaan” wat een woord, voor mij staat alles nu stil. Nog enkele weken en dan is mijn nieuwe leven begonnen.
‘Dan ga ik thuis omkleden en het bos in, even de gedachtenstorm in mijn hoofd tot rust brengen.
Morgen beginnen we fris en maken we een plan voor de komende paar weken. Als jij mee wilt denken, ben ik daar heel blij mee.’ Lotte knikt instemmend: ‘Het lijkt mij dat je daar goed aan doet.’ Ondertussen heb ik mijn tas gepakt en sla de deur dicht. Rust, weg, eindelijk. Ik heb gekozen!
Het is fris, maar na de eerste kilometer dringt de zwakke winterzon door mijn sportkleding tot op mijn huid. Fijn. Ik had mij voorgenomen om nu eens niet “op tempo” te lopen, maar heerlijk rond te slenteren. Simpelweg even niets moeten. Genieten van de muziek op mijn oortjes en te laten komen wat komt, zo na de gebeurtenissen van de laatste tijd.
Eigenlijk komt er niet veel in mij op. De onderhandelingen voor deze overname hebben maanden geduurd, alles is besproken, alles is uitgezocht. Ergernis en frustratie zijn voorbijgekomen en blijdschap verscheen toen de advocaat mij belde dat er eindelijk overeenstemming was over die laatste paar omschrijvingen. De handtekening staat er nu. Het is echt!
Dit had ik nooit durven dromen. Het is zo’n spannende en intensieve tijd geweest dat ik al maanden geen gelegenheid heb gehad om te denken over de tijd die nu komt. Laat staan om het lijntje met mijn intuïtie te herstellen en te horen wat “iedereen daar boven” tegen mij te zeggen had.
Ja, “iedereen daarboven”. Mijn ouders, veel familie en mijn liefste vrienden. Wat zou er de bedoeling van zijn dat zij zo vroeg uit mijn leven verdwenen? Toeval bestaat niet, alles heeft een reden.
Ik zoek met mijn gedachten in de leegtes in mijn hoofd en probeer te luisteren naar wat het universum mij daarover te zeggen heeft. Juist nu, ontdaan van alle ketens die mij vasthielden in mijn oude patroon van het bedrijf en alles wat daarbij hoorde, ben ik vrij. Vrij om te luisteren naar wat het universum met mij voor heeft en vrij om mijn pad te vinden. Op mijn oortjes start het favoriete nummer van mijn beste maatje, die ook daarboven is. Weer een bewijs dat toeval niet bestaat: hij is bij me. ‘Dank je wel,’ zeg ik zacht en sta even stil. Ik slik een paar tranen weg. Hij is bij me. Hij is er altijd. Ik ben echter vaak te druk om het te voelen of te ervaren. Dit is zo’n teken. Ik berisp mijzelf: ‘Let toch ook beter op!’ Dan schiet ik in de lach om mijn eigen gedrag. Snel kijk ik om me heen of niemand mij gezien heeft, het moet toch een raar gezicht zijn: stilstaand hardop pratend in mijzelf.
In het koele, zachte windje stap ik lekker door, heerlijk om te weten dat hij mee loopt en ik vraag hem om de goede gedachten in mijn hoofd te leggen. ‘Ik zoek, al het oude past mij niet meer, wat nu?’ Tegelijkertijd bedenk ik mij dat het onzin is om hem te vragen, hij weet toch alles al? In zijn hoedanigheid moet het niet moeilijk zijn.
Aan de andere kant… wordt er altijd gezegd: ‘Je moet jouw gidsen wel aangeven wat je wilt, anders kunnen ze je niet helpen.’ Natuurlijk is hij niet mijn gids, gidsen hebben een andere taak vanuit het universum. Maar hij is wel mijn maatje die mij door en door kent en hij was ongelofelijk slim in zijn aardse leven. Daarbij gevoegd alle informatie uit het universum, die losstaat van het rationele denken hier op aarde, moet hij nu nog veel wijzer zijn. Prachtig om deze vriend te hebben. Onze vriendschap gaat nooit over, ook al is hij niet meer tastbaar hier. Het is zo fijn om te voelen dat hij bij mij is. Nog enkele weken en dan heb ik de hele dag de tijd om mij daarvan bewust te zijn. Ik ben zo benieuwd wat dat voor inzichten brengt! Nu moet ik het voor mijn ontspanning doen met een rondje in de bossen. ‘Nog even volhouden meis,’ zeg ik tegen mijzelf. ‘De pot met goud staat aan de horizon.’ ‘Hihi,’ lacht mijn stemmetje van binnen. ‘Die pot die staat steeds verder, hoe dichterbij je komt.’
Ik realiseer mij dat dit weleens het synoniem zou kunnen zijn voor innerlijke groei. Het houdt nooit op. ‘Hoe meer ik leer, hoe meer ik weet dat ik eigenlijk niks weet,’ is een uitspraak van Albert Einstein. Dat is zo waar. Als ik bedenk hoe hard ik aan zelfontwikkeling heb gewerkt sinds mijn jeugd, misschien moet ik wel zeggen: ‘Door mijn jeugd.’ Maar… “Over de doden niets dan goeds.” Ook dat is zo’n vanzelfsprekende gezegde. Gewoonten of gedrag van mensen betreft hun aardse bestaan. Wanneer ze eenmaal “over” zijn dan blijft hun mooie, authentieke ziel over, zonder de rationele invloeden van het leven.
Dus eigenlijk zijn alle zielen daarboven prachtige entiteiten die alleen maar goeds met ons voor hebben. Ik trek de conclusie ter plaatse. Is dit nu intuïtie of is het gedachtenkracht? Wat is wandelen toch heerlijk, dit is mijn vorm van meditatie.
Mijn oog valt op een laaghangende, prachtig gekromde boomtak. Ik voel of er geen natte hars langs de schors loopt en ga zitten in de holling, mijn hoofd schuin omhoog naar de zon, de warme stralen dringen ver door in de huid van mijn koude gezicht.
Verder lezen? Klik hier voor het complete boek.