Daar zitten we dan.
Het pand is verlaten, de stoelen zijn leeg, alle laptops staan onaangeroerd op de bureaus, geen telefoon die nog rinkelt. De kantoren lijken opeens veel groter dan dat ze waren.
De stilte is drukkend, het is zo leeg zonder alle energieën van de medewerkers. Vreemd. Ik heb toch echt hiervoor gekozen, maar het voelt niet als prettig. Een zweempje paniek overvalt me: wat heb ik gedaan?! Diepe zucht. Dat helpt, nog een zucht. Langzaam adem ik diep door mijn buik en laat de angst uit mijn hoofd via mijn buikademhaling verdwijnen. Terug bij wie ik ben, terug bij waarom ik deze keuze heb gemaakt. Een nieuw begin, voor mij. Achterlijk, nu sta ik hier in een leeg pand. Was dit allemaal nodig om mijn keuzevrijheid te bewerkstelligen? Kan ik nu pas doen wat mij tot vorige week niet lukte? In mijn brein lijken de ketens die mij vasthielden op te lossen in het verleden. Mijn gedachten dwalen af naar de moeilijke vraagstukken, de pers die erop dook, nachten die we door (“Dóór”, hihi, istieweer!) moesten werken. Een moment, de verjaardag van mijn Mamsie, waar ik door zo’n tijdrovende situatie pas ’s avonds laat binnenkwam. Dat was zo sneu, ik had haar beloofd te koken voor de gasten. Niets spectaculairs hoor, maar ze vond het altijd fijn dat er dan “niets mis kon gaan”, dat was haar onzekerheid, want ze was een meer dan voortreffelijke kok. Toen ik binnenkwam, vroeg ze alleen, zonder een greintje teleurstelling of verwijt: ‘Is het gelukt?’ Ja, mijn mamsie, de lieverd. Ik kan de tijd niet terugzetten om het over te doen. Ik schaar het onder het kopje “dingen gaan zoals ze gaan” en laat het los. Het verleden is om mooie herinneringen terug te halen en om het geluksgevoel van toen nog even opnieuw te beleven, niet om jezelf allemaal dingen te verwijten die je niet gedaan hebt. Voor die nog te ontdekken dingen is de toekomst, die brengt je tijd om te doen wat je altijd zou willen doen. Het begint nú! Mooi hè, wanneer je realiseert dat “nu” constant “is”. Je kunt almaar nieuwe keuzes maken en je plannen bijstellen aan de hand van wat je geleerd hebt. Hoe geweldig! Sommige dingen uit het verleden kun je niet wissen, die brengen verantwoordelijkheden met zich mee, die je moet nemen en dragen. Dat is soms niet makkelijk, maar het leert je om daar creatief mee om te gaan en het toch weer een positieve wending te geven.
‘Er staat een taart in de keuken.’ Lotte doorbreekt mijn gedachtestroom. ‘Huh? Hoe kan dat?’ Ik kijk haar vragend aan en loop er direct naar toe. Op afstand herken ik de doos van mijn favoriete banketbakker, vaste prik hier op het bedrijf als ik iets te vieren had. Lotte volgt mij op de voet. ‘Dat is apart, heb jij iets besteld?’ Ik kijk haar aan. ‘Natuurlijk niet, wij moeten een beetje op de onze lijn letten,’ zeg ik lachend en open de doos. Deze is gevuld met de mooiste kunstwerkjes. Natuurlijk zijn het gewoon gebakjes, maar ze zijn zo mooi, stuk voor stuk met liefde gemaakt en dat is te zien. Ik kijk in de doos en op de deksel. Eronder… niets. ‘Waar zoek je naar?’ vraagt Lotte. ‘Een kaartje ofzo, wie heeft dit laten brengen?’ Dan draai ik mij om en zie op de keukentafel een groot boeket met mijn favoriete bloemen, wit natuurlijk. Ik kijk Lotte aan. ‘Wat is dit?’ Ik begrijp er niets van. Ook aan het boeket is geen kaartje te vinden. Ik bedenk mij dat mijn nieuwe leven begonnen is, laat het gebeuren en accepteer wat is. De eeuwige controle mag gaan.
‘Wil je dat ik naar de bakker of de bloemist bel?’ vraagt Lotte. ‘Nee, we kunnen het zo wel laten. Het is duidelijk van iemand die mij goed kent en deze persoon heeft er dus voor gekozen om het zo te doen. Laten we ons erbij neerleggen om het niet te weten van wie het afkomstig is, het is schijnbaar de bedoeling geweest. Laten we de taart opeten!’
Vrolijk zwiep ik de doos op mijn arm en pak, met mijn nog vrije hand, een paar vorkjes en bordjes uit de kast. ‘Neem jij de thee mee?’
Vanzelfsprekend heb ik Lotte gevraagd om te blijven zolang er voldoende werk is. We hebben nog een aanzienlijk aantal zaken te regelen: de afkoop van de fiscus, de jaarrekeningen sluiten, schoonmaakdienst en beveiliging afzeggen, het is nog best veel. Tot mijn enorme blijdschap vertelde ze mij gisteren dat ze met haar man had besproken om voorgoed minder te werken. Hetgeen er hier speelt, houdt ze bij en verder richt ze zich op haar kinderen en vrijwilligerswerk. Toen ze het mij vertelde, heb ik weer even ‘dankjewel’ naar boven geroepen. Het is zo fijn dat ik op haar kan blijven rekenen. De bv’s zullen blijven bestaan, post zal er blijven komen. Als ik weg ben moet er toch iemand op de bankrekeningen en dat soort zaken letten.
‘Oh ja, Lotte dat wil ik nog met je bespreken.’
Als antwoord kijkt ze mij vragend aan.
‘Wil jij ook mijn privépost bijhouden als ik weg ben?’
Ik ga weg. Dat staat vast. Afgelopen weekeinde heb ik er eens rustig over nagedacht. Azië, met zijn oude cultuur, heeft mij altijd getrokken. Ik ben er al vaak geweest. De vele bezoeken en de boeken die ik gelezen heb, maken mijn nieuwsgierigheid naar de onbekende krachten alleen maar groter, er is daar nog zoveel te ontdekken.
‘Natuurlijk doe ik dat, daar had ik al op gerekend. Weet je al waar je naartoe gaat, heb je je gedachten al geordend?’ vraagt ze belangstellend.
‘Inderdaad heb ik dat. Het blijft bij de eerste ingeving van mijn hart; het wordt Myanmar, het voormalige Birma. De grenzen gaan daar nu open, de wereldhandel met Myanmar zal toenemen. Het lijkt mij nu hét moment om de bewoners en alle culturele schatten nog in hun originele staat te leren kennen.’
‘Is dat wel veilig?’ vraagt ze. Ze weet eigenlijk wel dat het een zinloze vraag is. Mijn besluit staat vast.
‘Op de hele wereld wonen mensen, ook daar. Zij krijgen dezelfde dingen op hun pad als wij, alleen in een andere dimensie door de omstandigheden.’
Ach, wat is dan “veilig”? Ook hier in Nederland kun je op het verkeerde moment op de verkeerde plaats zijn. Ik kijk ernaar uit om mij onder te dompelen in een andere wereld. Volledig weg van alles. Nu kán het ook, alles is mogelijk. Ik ben vrij. Vrij van het bedrijf, vrij van mensen waarvoor ik zou moeten zorgen. Dit is een uniek moment. Ik realiseer mij meer en meer hoe bijzonder het is dat ik dit zo mag beleven, ook al heeft het lot mij hier gebracht. ‘Dank jullie wel,’ schiet ik weer naar boven en stort mij op het werk dat nog moet gebeuren.
‘Lotte, zullen we een deadline bepalen wanneer we de laatste loodjes afgerond moeten hebben? Dan hebben we tenminste een datum waarop het klaar moet zijn en kunnen we iedereen die nog betrokken is, zoals de makelaar en de accountant, ervan op de hoogte stellen. Een soort stok achter de deur.’
‘Daar dacht ik nu net ook aan,’ zegt Lotte en we schieten in de lach. Heerlijk, dit.
‘Ding Dongggg, Miss Pijunghoo from Nigeria, you are delaying the flight.’
Wow, de tijd is hard gegaan. Alles is geregeld, mijn huis grotendeels leeg, mijn auto in de opslag. Ik ben weg! Zonder laptop! Wow, dit voelt bijzonder, anders. Een golf van blijdschap gaat door mij heen.
‘Ik wist niet welke thee je wilde, heb ze allemaal voor je meegebracht, misschien zit er nog iets bij dat je in het vliegtuig of daar nog kunt gebruiken.’
‘Oh, dat is lief!’
Ray heeft mij naar Schiphol gebracht. Mijn bagage is ingecheckt en we doen nog een theetje in de coffee corner. Haha, binnenpretje. Thee in de “coffee corner”.
De schat, ik ga naar het continent waar thee is uitgevonden en bijdehand als ik soms kan zijn, vertel ik het hem fijntjes. We lachen allebei luidkeels. Vanzelfsprekend bedank ik hem voor het attente gebaar en de thee verdwijnt in mijn rugtas.
We kletsen over onbenullige dingen. Het is vreemd, we spreken elkaar zo vaak, maar de komende tijd natuurlijk niet meer. Twee continenten, het tijdsverschil en de belkosten zullen niet bijdragen aan onze dagelijkse kletspraatjes. We zijn zo verschillend en toch ontzettend goede vriendjes, zo leuk. Dit is “toevallig” zo gegroeid en we verliezen elkaar nooit. Er is geen liefde in het spel, totaal niet zelfs. Wel houden van, op basis van diepe vriendschap, gezelligheid en dingen delen. Het voelt heel raar om hier te zitten. Net zoals alles de laatste tijd vreemd voelde. Er hangt iets in de lucht. Ik weet nog niet wat, maar ik ben onderweg er naartoe.
In het vliegtuig heb ik al snel een fijne plaats veroverd. Twee stoelen voor mijzelf, ik had het niet durven bedenken. Al snel schuift Roy, de medewerker van mijn favoriete restaurant die “toevallig” enkele stoelen verder zit, op de lege stoel naast mij. We kletsen en doen spelletjes. Hij haalt plichtsgetrouw drankjes voor ons beiden. De twaalf uur zijn zo voorbij. Thailand, hier moet ik zijn om door te kunnen naar Myanmar. Daar mag namelijk niet rechtstreeks op gevlogen worden. Roy gaat door naar Australië, hij is pas op de helft!
We zeggen elkaar ergens op het vliegveld in Bangkok gedag. Nu ben ik echt alleen. Ik zoek mijn aansluitende vlucht en dommel in terwijl ik wacht in de vertrekhal.
Verder lezen? Klik hier voor het complete boek.